توصیف موم زنبور خالص

تجهيزات زنبورداري

نسبت مقادیر استر به اسیدها، مشخصه ای که توسط فارماکوپه های مختلف برای توصیف موم زنبور خالص استفاده می شود، به طور قابل توجهی با حرارت دادن طولانی مدت یا بیش از حد تغییر می کند. در دمای 1000 درجه سانتیگراد به مدت 24 ساعت نسبت استر به اسید فراتر از حد تعیین شده برای موم زنبور خالص تغییر می کند. حرارت دادن طولانی تر یا دماهای بالاتر منجر به تخریب و از دست دادن بیشتر هیدروکربن ها می شود (Tulloch, 1980). این تغییرات همچنین بر خصوصیات فیزیکی موم تأثیر می گذارد. بنابراین، حرارت بیش از حد در طول رندر یا پردازش بیشتر، موم را از نظر ساختاری تغییر می دهد و ویژگی های مفید بسیاری از ترکیبات جزئی آن، نه تنها ترکیبات معطر و فرار را تغییر می دهد.

بلیچینگ حداقل ترکیبات معطر موم را از بین می برد. موم سفید شده دیگر بوی مطبوع و معمولی موم را ندارد و می توان فرض کرد که فاقد بسیاری از ترکیبات جزئی دیگر نیز می باشد.

مواد مختلف محرک رشد گیاه، مانند میریکیل الکل (ونگ و همکاران، N-1979)، تریاکونتانول (دواکومار و همکاران، 1986)، جیبرلین GA3 (شن و ژائو، 1986) و یک استروئید روغن کلزا (جیانگ، 1986) در موم زنبور عسل شناسایی و جدا شده اند. Kurstjens و همکاران (1990) حداقل 11 پروتئین را در فلس های مومی تازه ترشح شده زنبورهای کارگر A. mellifera capensis و 13 پروتئین را در شانه های مومی A.m توصیف کردند. اسکوئلاتا و ا.م. کاپنسیس

ترکیب موم از گونه‌های زنبور عسل آسیایی بسیار ساده‌تر است و حاوی ترکیبات کمتری در نسبت‌های مختلف است (Phadke et al., 1969, 1971; Phadke and Nair, 1970, 1973 and Narayana, 1970). بنابراین، این موم های گدا را نمی توان به عنوان جایگزین موم Apis mellifera در دستور العمل های خاص استفاده کرد. از آنجایی که اطلاعات کمی در مورد اینکه کدام ترکیبات یا مخلوط‌ها باعث اثرات مفید دارویی و پوستی موم زنبور عسل می‌شوند، نمی‌توان از داده‌های ترکیب به تنهایی نتیجه‌گیری کرد. موم های گدا به صورت محلی به روش های مشابهی که موم Apis mellifera در سایر نقاط جهان استفاده می شود استفاده می شود. موم‌های Meliponid، که کمتر شبیه موم زنبور عسل نسبت به موم Ghedda هستند، توسط آمریکایی‌ها برای بسیاری از اهداف مشابه موم‌های زنبور عسل مورد استفاده قرار گرفته‌اند (Posey, 1978).

موم زنبور عسل برای مصرف انسان بی خطر در نظر گرفته می شود و به عنوان یک عنصر در غذای انسان در ایالات متحده آمریکا تایید شده است (ایالات متحده آمریکا، 1978). بی اثر است، یعنی اصلاً با دستگاه گوارش انسان تعامل ندارد و بدون تغییر از بدن عبور می کند. با این حال، مواد حل شده یا محصور شده در موم به آرامی آزاد می شوند. این خاصیت در بسیاری از آماده سازی های دارویی مورد استفاده قرار می گیرد (به 4.5.10 مراجعه کنید). در عین حال، هنگامی که موم در نزدیکی مواد شیمیایی سمی و آفت کش ها یا پس از درمان با داروهای مختلف در داخل کندو نگهداری می شود، این خواص می تواند مشکل ایجاد کند. هر گونه سموم محلول در چربی می تواند جذب شود و بعداً زمانی که موم به عنوان غذا مصرف می شود، در لوازم آرایشی استفاده می شود یا به شکل ورقه های پایه به زنبورها داده می شود، آزاد می شود.