کندوی زنبور عسل یک ساختمان محصور

تجهيزات زنبورداري

کندوی زنبور عسل یک ساختمان محصور است که در آن برخی از گونه های زنبور عسل زیرجنس Apis زندگی می کنند و بچه های خود را پرورش می دهند. اگرچه کلمه کندو معمولاً برای توصیف لانه هر کلنی زنبور عسل استفاده می شود، ادبیات علمی و حرفه ای لانه را از کندو متمایز می کند. Nest برای بحث در مورد مستعمرات استفاده می شود که خود را در حفره های طبیعی یا مصنوعی قرار می دهند یا آویزان و در معرض قرار دارند. کندو برای توصیف یک سازه مصنوعی / ساخته دست بشر برای قرار دادن لانه زنبور عسل استفاده می شود. چندین گونه از Apis در کلنی ها زندگی می کنند، اما برای تولید عسل زنبور عسل غربی (Apis mellifera) و زنبور عسل شرقی (Apis cerana) گونه های اصلی نگهداری شده در کندو هستند. ساختار داخلی لانه یک گروه فشرده از سلول های منشوری شش ضلعی است که از موم زنبور عسل ساخته شده اند که لانه زنبوری نامیده می شود. زنبورها از سلول ها برای ذخیره غذا (عسل و گرده) و نگهداری جوجه ها (تخم ها، لاروها و شفیره ها) استفاده می کنند.

کندوهای زنبورعسل چندین هدف را دنبال می کنند: تولید عسل، گرده افشانی محصولات مجاور، تامین مسکن زنبورها برای درمان زنبور عسل، و تلاش برای کاهش اثرات اختلال فروپاشی کلنی. در آمریکا، کندوها معمولاً حمل می شوند تا زنبورها بتوانند محصولات را در مناطق دیگر گرده افشانی کنند. تعدادی اختراع برای طرح های کندو صادر شده است. زنبورهای عسل از غارها، حفره های سنگی و درختان توخالی به عنوان مکان های لانه سازی طبیعی استفاده می کنند. در آب و هوای گرمتر ممکن است گاهی لانه های آویزان در معرض دید بسازند. اعضای زیرجنس های دیگر شانه های هوایی را در معرض دید قرار داده اند. لانه از لانه زنبورهای متعدد به موازات یکدیگر با فضای نسبتاً یکنواخت زنبور عسل تشکیل شده است. معمولا یک ورودی دارد. زنبورهای عسل غربی حفره‌های لانه‌ای با حجم تقریباً 45 لیتر را ترجیح می‌دهند و از حفره‌های کوچکتر از 10 یا بزرگتر از 100 لیتر اجتناب می‌کنند.[4] زنبورهای عسل غربی چندین ترجیح مکان لانه نشان می دهند: ارتفاع از سطح زمین معمولاً بین 1 متر (3.3 فوت) تا 5 متر (16 فوت) است، موقعیت ورودی به سمت پایین است، ورودی های رو به استوایی ترجیح داده می شود، و مکان های لانه بیش از 300 متر است. متر (980 فوت) از کلنی والدین ترجیح داده می شود. زنبورها معمولاً چندین سال لانه را اشغال می کنند.

زنبورها اغلب پوست اطراف ورودی لانه را صاف می کنند و دیواره های حفره را با یک لایه نازک از رزین گیاهی سخت شده به نام بره موم می پوشانند. لانه زنبوری در امتداد سرها و کناره های حفره به دیوارها متصل می شود، اما راهروهای کوچکی در امتداد لبه های شانه باقی می ماند. ساختار اصلی لانه برای همه زنبورهای عسل مشابه است: عسل در قسمت بالایی شانه ذخیره می شود. در زیر آن ردیف‌هایی از سلول‌های ذخیره‌سازی گرده، سلول‌های نوزاد کارگر و سلول‌های نوزادان بدون سرنشین به ترتیب قرار دارند. سلول های ملکه بادام زمینی شکل معمولاً در لبه پایین شانه ساخته می شوند.